Nueba Azaâ

Original (Revisado)
Autor: José María De Benito, ‘Xema’
Norma: PAO-UNIFICADA
Nueba Azaâ

Era juebeh bíhpera’e fehtibo. S’ehtaba poniendo’r sô i ehcomenzaba a refrehcâ. Como’e cohtumbre, iba con buya ende que salî de la casa, pero ehta beh no era porque yegara tarde a una zita, sino porque quería yegâ lo anteh posible a la dihcoteca’n la que curraba mi compare Nico; pa poê ehtâ’e jarana, lo menoh, un par d’oriyah.

I digo doh orah namáh no porque juera’er tipo’e locâ que xapa pronto ni munxo menoh, pero por causa der toque’e quea qu’abía decretao’r gobienno jazía ya cuasi un año, loh negozioh d’ozio nohtunno sólo poían abrî jahta lah onze’e la noxe.

Er sitio no era santo de mi debozión, la berdá, ya que la música no era’e mi ehtilo i el ambiente… güeno, dejaba munxo que deseâ. Pero tamién eh zierto qu’ogaño abía mu poca barieá, conque no me queaba mah remedio que conformarme. Ar menoh, aonde’r Nico, me podría tomâ arguna copa qu’otra de barde.

Doblé la’hquina i un letrero luminoso m’indicó qu’abía yegao a mi dehtino. Ehtaba compuehto por neoneh fussiah i azuleh, como si no quisiera rompê con la’htética compartía por una güena parte’e loh letreroh de la ziudá. En ér se poía leê Disco Pub Baco, como’r dioh romano der bino i la juerga, lo que dejaba claro la naturaleza’el lugâ. Enfrente’ la confrentazión, s’agrupaban unoh pocoh de clienteh, toitoh mu bien jateaoh, jumando i xallando; pero denguno jaziendo cola.

En cuantito m’azerqué a la entrá, er portero m’endicó de refilón d’arriba abajo, esaminándome pa bê si me dejaba d’entrâ o no. Pero yo, como era prebisora, m’abía maqueao d’acuerdo con lah normah d’etiqueta que me comentó’r Nico i no me puso pegah. Asín que, sin dezirme na, abrió la puerta i me jizo un jehto pa qu’entrara.

Cuando le tiré p’aentro, un zajuaniyo m’encaminó pa unah ehcalerah argo empináh. Abajé con cudiaíto por eyah jahta dehcubrî una sala mu grande petá de jente, ande l’aire jeía a perfume caro mehclao con sùô.

De mientrah que m’abría paso a rempujoneh p’azercarme a la barra, noté un lijero temblô bajo mih pieh, pero no le di importanzia.

Cuando conseguí de yegâ, jayé ar Nico sirbiéndole jarrah de birra a punto de bozâ a unoh xabeah qu’iban una mijiya ajumaoh. Pero namáh berme, paró un momentito i me jizo un jehto con la mano.

Lo conozía ende jazía nuebe o dieh añoh, creo, i sin denguna dúa s’abía combertío n’un xiquiyo que yamaba bahtante l’atenzión. I no sólo porque era mu arto i ehtaba pelao ar rape, sino por suh jexurah, ya qu’ehtaba juerte com’un toro.

Er tema era que no yebaba munxo currelando’e camarero n’er bâ, ya qu’ehtubo enganxao a loh juegoh d’azâ. Eso lo yebó a frecuentâ mu malah junterah i a entramparse con jente xunga. Me contó qu’un mar día, como era un poquiyo tranfuyero, le piyaron en una de suh fuyeríah, lo que le cohtó un güen dijuhto. La zicatríh de su mano derexa era una güena prueba d’eyo.

A raíh d’eso, dezidió qu’abía yegao’r momento de cambiâ de bía i de bregâ con su adizión. Asín que se buhcó un currelo onrao con er que conseguî loh sufizienteh dineroh pa poê pagâ suh trampah i rompê d’una beh por toah con su pasao.

En cuantito terminó de cobralle a loh clienteh qu’ehtaba atendiendo, s’arrimó a mí i me dijo:

—Tengo un dehcanso’e zinco minutoh, ¿amoh pa la caye? —er juergo le golía a una mehcla d’arcô i tabaco— Me s’apateze de jumarme un pitiyo.

Asentí i le tiré p’ajuera por mi lao, yebándome por er camino unoh cuantoh arrempujoneh, aemáh d’argunah sarpicaúrah de bebía.

Ar salî, oserbé qu’er portero no’htaba en su puehto. Tampoco bi ar grupiyo de jumaoreh. Pol la carretera, un beículo militâ pasó a to metê una mijita anteh de qu’er Nico cruzara la puerta rebuhcando’n suh borsiyoh; quien, endihpuéh de mirâ a su arreô, me preguntó:

—¿I er Naxo? Er portero.
—Yo que sé, cuando salí no’htaba.
—Abrá ío a la caye d’al lao a piyarse un serranito. No sería la primera beh —contehtó con indiferenzia.

Tan i mientrah s’enzendía un pitiyo con un antiguo mexero plateao, le dije:

—Güeno ¿I tú cómo lo yebah? Pol lo que beo tieh una pila’e curro aí abajo.
—Poh ehtoi rebentaito, la berdá. Yebaba ende lah seih o asín jahta qu’ah benío sirbiendo copah i zerbezah sin parâ, cuasi na. I jueraparte, ehtá’r tema de qu’ai munxo cansino suerto, como ban cozíoh… —jizo una pausa pa dâ una calá— Baya, que m’e tenío que jincâ unoh pocoh’e xupitoh pa no yeballo tan malamente, por eso ara’htoi una mijita pintón —s’exó a reî i le degorbí una sonrisa.
—Pero pol lo menoh te manejah bien ¿no?
—Poh jí, mah o menoh… —encojiéndose d’ombroh, siguió— Supongo que tendré qu’acohtrumbrarme a ehto.

Pol la carretera bi de pasâ un segundo veículo militâ.

—I oye ¿cómo’h que t’a dao por pasarte? —me preguntó.
—Yo que sé, me dio la picá. Eh qu’ehtaba’n la casa aburría i yebaba tanto… —sin que me diera tiempo a rematâ la frase, er zielo tronó i un ehplotío jizo’e bribâ’r suelo.

Ar mirâ p’arriba, dehcubrî qu’atrabesando’r firmamento un peazo’e cruzero interplanetario s’azercaba poquita poco a la ziudá.

Me queé paralizá. Er tiempo se paró por unoh ihtanteh jahta que logré de recuperâ’r contrô de mi mihma.

—¡Nico! Abisa a la jente der pub de lo qu’ehtá ocurriendo i aluego güerbe p’acá.

A l’ehcuxarme gorbió la xolla pa mí. Por su mirá noté qu’ehtaba atorruyaito perdío.

—¡Enga! ¡Ehpabila!

De repente, empezó a sonâ l’alarma d’emejenzia. I a l’ihtante, loh arreoreh’e la nabe queraon roziaoh de pequeñah detonazioneh, que no eran mah que loh continoh dihparoh de loh antiaéreoh impahtando contra loh ehcúoh d’ehta.

En la caye, lah bentanah se yenaron de jente guihpando par zielo. I en esa armóffera de confusión, me puse a mirâ’r mobi en búhquea d’argún tipo d’informazión, argo qu’ehplicara lo qu’ehtaba ocurriendo. Pero, por mah que buhcaba, no jayaba na útî en la reh. Namáh que comentarioh d’usuarioh que trataban d’aberiguâ lo qu’ehtaba pasando.

Ar poco, d’entre loh clienteh qu’abandonaban el locâ, apaezió’r Nico jaleando.

—¿I ara qué? —preguntó sin resueyo.
—Tú casa piya zerca d’aquí, ¿no?
—Sí, pasá la plaza qu’ai aquí al lao. Te mando la ubicazión.
—Poh bamoh p’ayá, qu’ehto no’h seguro.

No yebábamoh ni trenta metroh caminaoh, cuando s’ehcuxó otro retumbío. Er suelo tembló jaziendo qu’er Nico se trompezara i jozicara contra l’azera. Yo frené der tirón i, ar mirâ p’atráh, oserbé cómo l’ehplotío reboleaba ehcombroh que poco dihpuéh comenzaron a yubê ponzima nuehtra.

M’azerqué corriendo ar Nico i l’agarré der brazo p’ayúallo a alebantarse.

—¡Amoh p’arriba!

No abía tiempo que perdê, teníamoh qu’acobijannoh en argún lao enanteh de qu’arguno de loh cahcoteh moh jiriese.

Guihpé arreô mía i juhto alante, a unoh metroh, bi una pequeña tienda d’alimentazión automatizá, d’esah qu’ehtaban abiertah lah benticuatro orah. Jalando con juerza der brazo der Nico, lo remorqué rumbo a la tienda. I emberdá tubimoh potra, ya que por er camino sólo moh gorpearon argunoh cahcoteh xiquitoh, der tamaño d’un xino o asín.

Namáh entrâ’n la tienda, moh sentamoh ar pronto n’er suelo. Cuando logré de tranquilizarme una mijiya, m’apercaté de qu’er Nico tenía lah parmah de lah manoh yenitah de sobaúrah i xifarráh d’abê tratao de parâ’r zaleazo, jueraparte d’una raja’n la barbiya que no paraba’e sangrâ.

A trabéh’e la crihtalera púe bê a personah jeríah por causa’e loh cahcoteh que, ehnortaitah como ehtabah, percuraban con torpeza d’alejarse’el lugâ. Aemáh, quietezito sobre l’azera, dehcubrí er cuerpo d’una mujê tendío sobre un xarco’e sangre.

Aseparté la bihta de l’ehteriô pa zentrarme’n buhcâ una ehplicazión a lo qu’ehtaba ocurriendo. No sabía aónde azertó’r primer dihparo, pero der segundo sí que púe endiquelâ la colunna de juego i jumo qu’asomó dihpuéh de l’ehplotío. Con una mijita d’ejuerzo, recordé que por esa zona s’encontraba uno de loh cuarteliyoh de la Guardia der Consejo, ehto eh, der cuerpo militâ encargao de mantenê l’orden en la ziudá’n nombre de loh déhpotah que tomaron er poê unoh pocoh d’añoh anteh.

Endihpuéh de dalle unah cuantah’e güertah, barajé la posibilìá de qu’er primer dihparo juera sío dirijío a uno de loh munxoh cuarteleh qu’abía ehparriaoh por tor sehtô; ya que sería razonable de pensâ qu’ehtubiesen dehtruyendo ehtruhturah militareh der Consejo de loh Siete.

Seguía enfrahcá en mih pensamientoh cuando sentí, a lo lejoh, otra detonazión. Me figuré qu’abrían rebentao otro ojetibo militâ. Entonze me bino a la mente que durante la Guerra d’Unificación, qu’eh como la bautizó’r Consejo de loh Siete, queó demohtrao qu’er dihparo d’un cruzero interplanetario, anque eh zierto qu’acaba con su ojetibo, no eh d’una prezisión quirújica; porque lo normâ eh que tamién dehtruya tolo qu’ai a dozzientoh metroh a la reonda.

De pronto, recordé que por ehtoh arreoreh se jayaba un edifizio de la Guardia der Consejo. No era un cuartê, era una’hpezie d’armazén con suminihtroh, pero con to i con eso no dejaba de sê una ihtalazión militâ.

Sonó un nuebo tronío. Namáh qu’era cuhtión de tiempo de que rebentaran el armazén i qu’arrasaran con to ehto. Si queríamoh sobrebibî, era mehtê najarse d’ehte lugâ.

Miré ar Nico. Tenía los ojoh zerraoh i mormuraba entre dienteh argo que no era ehcapáh d’entendê.

—¡Quiyo! —dije alebantando la boh— Ya sé que no’htáh bien, pero ai qu’alejarse d’aquí.
—Pero Noe, ¿tú ah bihto lo qu’ehtá pasando aí ajuera? —rehpondió ahpabentao.
—Jarme caso, creo qu’en cuarquier momento ban a dihparâ mu zerquita d’aquí… —jize una pausa— I creo que sabeh mu bien qu’eh lo qu’ocurre dihpuéh.

Er Nico abajó la mirá. Cuando ehcomenzó la guerra ér sólo era un zagaliyo. Pero jue argo que le caló tan jondo, qu’entoabía lah imájeneh de tanta masacre i dehtruzión seguían frehcah en su memoria.

Cuando reunió’r balô sufiziente me rehpondió:

—Bale, amoh a largannoh d’aquí.

En el ehteriô, un puñao’e colunnah de jumo s’arzaban sobre loh edifizioh i, flotando ponzima d’ehtah, s’encontraba’r cruzero.

Ar quincallo con cudiaito, no me paezió que perteneziera a la Federazión Marziana; i no eh que yo entendiera munxo de nabeh, pero loh diseñoh marzianoh siempre an tirao a formah mah suabeh, mah eleganteh. Supongo que, como en munxoh otroh ahpehtoh, la poblazión de Marte, manque d’orijen terráqueo, consiguió d’abanzâ mah rápìo que la terrehtre.

Entrezerrando los ojoh, intenté’e dihtinguî er símbolo qu’abía colocao’n la proa. Era una’hpezie d’ahteríhco azû, con un ojo girao nobenta graoh en er zentro, pintao como de buya i corriendo’n lo arto de l’emblema der Consejo de loh Siete. To paezía señalâ que s’ehtaba ejecutando una rebelión por parte d’un sehtô de l’Ejérzito der Consejo.

—¡No te queeh pará, comare!
Ehcuxé de pronto.
En lo que yo abía ehtao embebía esaminando la nabe, er Nico abía recorrío un güen trexo. Asín que, sin perdê mah tiempo, m’alijeré p’arcanzallo.
Le tiramoh to tieso jahta que yegamoh a la plaza Capitán Arfonso Ujenio Árbareh, antaño conozía como Doloreh Der Río, la cuâ jue renombrâ n’onô ar jenerâ que, durante la Guerra d’Unificazión, s’encargó de tomâ —afixolando a militareh i zibileh cuasi por iguâ— er Sehtô Zinco de Nueba Azaâ, siguiendo lah órdeneh de loh gorpihtah qu’ara gobennaban. I, por si ehto juera poco, en er zentro d’ehta alebantaron una jigantehca juente coroná por una’htatua suya, que paezía contemplâ a loh caminanteh con jehto arguyoso i desafiante.

Ehta era una importante zona der sehtô, conozía por ehtâ rodeá d’antiguoh bloqueh de bibiendah de lujo que, como era d’ahperâ, ehtaban abitaoh por jente adinerá i artoh cargoh de l’armenihtrazión locâ. I anque solía sê un lugâ tranquilo, por mô’e la situazión ahtuâ abía mah trajín que’e cohtumbre.

Por una parte ehtaban aqueyoh zibileh que caminaban, con mah o menoh buya, en búhquea d’un sitio seguro; i por otra ehtaba la Guardia der Consejo, que se preparaba pa rezibî un irminente ataque por tierra. Tenían tiraoreh apohtaoh en lo mah arto d’argunoh edifizioh; i guardiah que yebaban en cuehtah, d’un lao i pa otro, sacoh que piyaban d’unah pequeñah furgonetah, con el ojetibo d’alebantâ barricáh con lah que poê protejê la mayoría d’entráh a la plaza. Aemáh, tenían encargaoh d’artiyería que montaban grandeh ametrayaorah en detráh’e la línea defensiba que s’ehtaba cohtruyendo. I to aqueyo ocurría bajo l’atenta mirá d’unoh pocoh’e bezinoh que, percurando d’aberiguâ lo qu’ayí pasaba, golihmeaban ende suh bentanah.

Abanzábamoh a paso lijero cuando por er sihtema’e megafonía’e la ziudá comenzó a ehcuxarse un mensaje’n bucle que resonaba’n tola plaza: “Abitanteh de Nueba Azaâ, leh informamoh de que deben d’î ar refujio suhterráneo mah zercano o, si no juera posible, permanezê’n suh casah o en la d’argún conozío”.

—Ehtán ajilaoh si se piensah que moh bamoh a metê n’un refujio bajo tierra… —l’ehtaba diziendo ar Nico cuando m’interrumpió’r retumbío’e doh aeronabeh que pasaron a gran belozìá ponzima nuehtra.

Alebanté la bihta i dehcubrî que de l’interiô der cruzero brotaban nabeh mah xicah. Supuse que serían trahporteh’e tropah que, acompañáh por cazah, abajaban con la intenzión de desembarcâ sordaoh con loh qu’acabâ con loh miembroh de la Guardia der Consejo que defendían la ziudá.

Seguramente, empeoraría entoabía mah la situazión en lah cayeh; i ni refujiannoh an ca’r Nico o n’arguna otra parte der sehtô, o incluso de la ziudá, garantizaría nuehtra segurìá.

—Nico ¿Cómo ehtáh?
—Güeno… —rehpondió i, endihpuéh d’exá un bihtazo a suh jeríah, añidió— Una mijiya mejón… pero no nejito ayúa si eh a lo que te refiereh.
—Bale, poh ai cambio’e planeh, porque ehto s’ehtá poniendo feo. Eh mehtê qu’encontremoh un beículo pa juî de la ziudá lo anteh posible.
—¿I qué proponeh?

Sin contehtalle, saqué’r móbî i abrí l’app de trahporte público con er Nico bixeando. Buhqué la ubicazión mah zercana d’un amoto aerorrefalaô qu’ehtubiera libre i, voilà, en menoh d’un segundo l’aplicazión marcó n’er mapa la posizión d’uno d’eyoh.

—A dozzientoh zincuentitreh metroh se jaya nuehtro nuebo dehtino —dije señalando a una de lah salíah qu’abía’n la otra punta’e la plaza—. Sigún l’app, en esa caye ai un pequeño parking d’amotoh con uno d’eyoh dihponible.
—¿I cómo quieh que yeguemoh? Si ehtán montando una barricá’n la entrá a la caye.
—Compare, no te procupeh, si loh guardiah ehtán demasiao ocupaoh asegurando la posizión como pa permitirse’l lujo de prehtannoh atenzión… —repliqué finjiendo dehprocupazión i añidí— No ai otra ozión. Namáh que quea un amoto i no poemoh arrejannoh a dâ un rodeo i perdello.

Er Nico se queó cayao una mijiya, supogo que cabilando en búhquea d’arguna artennatiba, p’aluego contehtâ:

—No perdamoh mah tiempo ¡A pol la barricá!

Atermináh a logrâ nuehtro ojetibo, examoh a corrê. Conforme cruzábamoh la plaza, moh bimoh obligáh a ehquibâ a argún guardia qu’otro ya que, si no queríamoh sê sanzionáh, no poíamoh interrumpî suh debereh de manera denguna.

Pero cuando arcanzamoh la barricá i moh dihponíamoh a sartalla, un guardia argo mohqueao intentó’e detenennoh. Por suerte, no era mu ajilìoso i moh lah apañamoh pa’hquiballo. Asín puímoh ebitâ l’ohtáculo i conseguî d’abandonâ la plaza a to metê.

Conforme moh alejábamoh der jaleo, m’apercaté de qu’a la sinfonía compuehta por una jartá de nabeh combatiendo n’er zielo, loh inzesanteh auyíoh de lah sirenah d’emejenzia i loh ca beh mah frecuenteh rujíoh de loh ehplotíoh —tanto por aire como por tierra—; se l’abía sumao una nueba meloía, la der contino mormuyo de loh tiroteoh qu’ehtaban teniendo lugâ pol lah cayeh de la ziudá entre loh guardiah lealeh ar consejo i lah supuehtah tropah reberdeh.

—¡Ya’htoi biendo loh amotoh! —ehclamó’r Nico.

A unoh zincuenta metroh d’aonde ehtabamoh, se jayaba l’aparcamiento ar que teníamoh que yegâ. Ehtaba situao a la berita d’una de lah prinzipaleh arteriah der sehtô, lo que lo combertía n’un mahnífico punto de partía pa dejâ la ziudá.

Con enejíah renobáh, alijeramoh tanto que conseguimoh de recorrê’n na i menoh la dihtanzia que moh separaba de nuehtro dehtino.

Namáh yegâ ar parking me senté n’el amoto i, de mientrah qu’er Nico jazía lo mihmito que yo, l’ahtibé a trabéh de l’app.

—Agárrate bien i percura’e no caerte —le dije.

M’agarró con juerza i noté como temblaba de míeo. Sabía mu bien que, manque abía bibío unah pocah’e situazioneh peligrosah, ehto era demasiao pa él.

Entonze, tratando d’arrebajâ una mijiya la tensión, le sorté:

—Con un poquiyo’e suerte no jará farta que le degüerbah loh dineroh a loh prehtamihtah ¿no?

Pero no ubo rehpuehta.

Jiré’r mando derexo p’azelerâ rumbo ar Sehtô Cuatro. Ayí podríamoh tomâ una’e lah dihtintah autopihtah que moh yebaría p’ajuera’e la ziudá.

En de mientrah, loh combateh aéreoh continuaban. Una inzesante yubia de lásereh perdíoh, caxoh en yamah e, incluso, nabeh derribáh caía sobre la ehplendorosa Nueba Azaâ. En suh cayeh, loh tiroteoh eran ca beh mah intensoh. Sólo era cuhtión de tiempo qu’ehtoh enfrentamientoh aihlaoh se trafformasen en un bataya encannizá por er contrô de toh i ca uno de loh sehtoreh de la urbe.

I entonze, en ehte ezzenario preapocalíhtico, er sihtema’e megafonía empezó a reproduzî en bucle un mensaje d’arbertenzia: “Semoh la Junta Militâ Planetaria. A yegao’r fin der Consejo de loh Siete. Miembroh de la Guardia der Consejo, sortâ lah armah i rendirse. En caso contrario, seréih eliminaoh”.

No sabía cómo acabaría to ehto, ni si sadríamoh biboh d’ehta. Pero, tan i mientrah conduzía, me di cuenta d’un detaye que consiguió d’arrancarme una sonrisa; i era qu’ar día siguiente abría tenío lugâ la cormemorazión de la yegâ ar poê der Consejo de loh Siete, ehto eh, er nobeno anibersario der Día’e la Bihtoria ¿Irónico, berdá?