Er prodijio mayô: Mi nazimiento

PAO-UNIFICADONOTA-PorrahOriginal

Autor: Manuel Benítez Carrasco
Traducción: Mónica R. Villaverde
Adaptación: José María De Benito, ‘Xema’
Idioma: Andaluz
Norma: PAO-UNIFICADO

Er prodijio mayô: Mi nazimiento

¿Prodijio?
¡Yo oh lo ofrehco!
I ehte mío,
no tendrá ni una ehtreya n’el Oriente,
ni un alibio d’arcaje sobre’r frío
ni un rehcordo de luna n’er relente.

Namáh tendrá argodoneh, lienzoh, leña,
Papê de plata i barroh repintaoh;
I una sutî poesía nabideña
tensando río i tendiendo praoh.

Tendrá una Bijen pohtrá d’arziya,
tendrá un sereno San José de cromo,
Bara floría i barba pa un berso.

Pero benî, benî a mi guardiya,
I entre ehtah probeh cosah beréih cómo
Dioh naze i s’arroíya l’uniberso.

****

Purmón dormío sobre’r baye múo
abaja la flô der frío blanca i brebe.
Por un monte de saco, câ i engrúo
un aje se pasea i no se muebe.

Arde lejoh la candela. Qué menúo
rubí sin yama! I bajo’r puente lebe
elao corre’r río que no púo replicâ
con ehpumah a la niebe.

Com’una ajorcá zelehtiâ, la’htreya
prende d’un árbô. Rota la garganta
s’arropa l’abe i s’arrecoje’r biento.

I yo, com’un pahtô sin pan ni güeya,
miro ehtasiao ar sô que s’alebanta
sobre loh campoh de mi nazimiento.

****

–No te pío corrê por esoh praoh,
Niñoh’e niebe pura i pluma lebe;
porque yo sé, Señô, que mih pecaoh
no puen caminâ sobre la niebe.

–No te pío sê Mago con inzienso
ni pahtô con corderoh sin manziyah
porque, ar pensâ’n mi miseria, pienso,
que no mereze tanto, tanta arziya.

–Tampoco quieo sê un ajeliyo
anque yo sé mu bien que te traería
sobre mis alah un rosâ de luna.

–Namáh te pío sê un borriquiyo
con un bao caliente de poesía
i calentâ lah pajah de tu cuna.

Autor: Manuel Benítez Carrasco
Traducción: Mónica R. Villaverde
Idioma: Andaluz
Norma: NOTA-Porrah
Fuente: Mónica R. Villaverde: «Er prodihio mayó», traduzío dehe Manuel Benítez Carrasco

Er prodihio mayó: Mi nazimiento

Prodihio?
Yo oh lo ofrehko!
I ehte mío,
no tendrá ni una ehtreya en el Oriente,
ni un alibio d’arkahe zobr’er frío
ni un rehkordo de luna en er relente.

Namáh tendrá argodoneh, lienzoh, leña,
Papé de plata i barroh repintaoh;
I una zutí poezía nabideña
tenzando río i tendiendo praoh.

Tendrá una Bihen pohtrá d’arziya,
tendrá un zereno Zan Hozé de kromo,
Bara floría i barba pa un berzo.

Pero bení, bení a mi guardiya,
I entr’ehtah pobreh kozah beréih kómo
Dioh naze i z’arrodiya el uniberzo.

****

Purmón dormío zobr’er baye múo
abaha la flo der frío blanka i brebe.
Por un monte de zako, ka i engrúo
un ahe ze pazea i no ze muebe.

Arde lehoh la kandela. Ké menúo
rubí zin yama! I baho er puente lebe
elao korre er río ke no púo replikà
kon ehpumah a la niebe.

Komo una aorká zelehtiá, la ehtreya
prende dun arbo. Rota la garganta
z’arropa el abe i ze rekohe er biento.

I yo, komo un pahtó zin pan ni gueya,
miro ehtaziao ar zó ke ze lebanta
zobre loh kampoh de mi nazimiento.

****

–No te pío korrè por ezoh praoh,
Niñoh’e niebe pura i pluma lebe;
porke yo zé, Zeñó, ke mih pekaoh
no puen kaminà zobre la niebe.

–No te pío zè Mago kon inzienzo
ni pahtó kon korderoh zin manziyah
porke, ar penzà en mi mizeria, pienzo,
ke no mereze tanto, tanta arziya.

–Tampoko kieo zè un aheliyo
anke yo zé mu bien ke te traería
zobre mih z’alah un rozá de luna.

–Namáh te pío zè un borrikiyo
kon un bao kaliente de poezía
i kalentà lah pahah de tu kuna.

Autor: Manuel Benítez Carrasco
Idioma: Castellano
Fuente: Del villancico a la saeta

El prodigio mayor: Mi nacimiento

¿Prodigio…?
! Yo os lo ofrezco!
Y este mío
no tendrá ni una estrella en el Oriente,
ni un alivio de arcángel sobre el frío
ni un rescoldo de luna en el relente.

Sólo tendrá algodones, lienzos, leña,
papel de plata y barros repintados;
y una sutil poesía navideña
tensando río y tendiendo prados.

Tendrá una Virgen de postrada arcilla,
tendrá un sereno San José de cromo,
vara florida y barba para un verso.

Pero venid, venid a mi bohardilla,
y entre estas pobres cosas veréis cómo
Dios nace y se arrodilla el universo.

****

Pulmón dormido sobre el valle mudo
baja la flor del frío blanca y breve.
Por un monte de saco, cal y engrudo
un ángel se pasea y no se mueve.

Arde lejos la hoguera. Qué menudo
rubí sin llama! Y bajo el puente leve,
helado corre el río que no pudo,
replicar con espumas a la nieve.

Como una ahorcada celestial, la estrella
pende de un árbol. Rota la garganta
se arropa el ave y se recoge el viento.

Y yo, como un pastor sin pan ni huella,
miro extasiado al sol que se levanta
sobre los campos de mi Nacimiento.

****

-No te pido correr por esos prados,
niños de nieve pura y pluma leve;
porque yo sé, Señor, que mis pecados
no pueden caminar sobre la nieve.

-No te pido ser Mago con incienso
ni pastor con corderos sin mancilla,
porque, al pensar en mi miseria, pienso,
que no merece tanto, tanta arcilla.

-Tampoco quiero ser un angelillo,
aunque yo sé muy bien que te traería
sobre mis alas un rosal de luna.

-Sólo te pido ser un borriquillo
con un vaho caliente de poesía
y calentar las pajas de tu cuna.

Et le soleil s’endormit sur l’Adriatique del burro Lolo ayudado por Roland Dorgelès.